Een ander uitzicht

Sinds wij een paar jaar geleden onze keuken verbouwd en uitgebreid  hebben en de tuin veranderd is, genieten we vanuit de keuken van een grandioos uitzicht. We hebben uitzicht naar het westen richting Helmond en naar het oosten richting Deurne en dat geeft ons een enorm gevoel van ruimte.
Aan een kant kijken we als vanouds richting Helmond.Wat we zien is vooral een drukke doorgaande weg met bomen, verder de tuinen van  buren en een gedeelte van oude varkensstallen. Ik kan me voorstellen dat veel mensen zich wel mooiere uitzichten kunnen voorstellen maar voor ons geeft het een gevoel van vrij wonen en toch niet achteraf. Aan de andere kant kijken we richting Deurne, ook daar de drukke verkeersweg, maar ook uitzicht op het Zandbos, de Buntvense pad en op een gedeelte van onze vroegere tuinbouwgrond. Op dat stuk grond hebben wij allerlei gewassen geteeld en vooral  het aspergeveld vond ik een heel mooi gezicht.
Toen wij gestopt waren werd er vooral veel mais geteeld, af en toe suikerbieten of aardappelen maar het grootste deel van de tijd zagen we toch vooral mais. Soms, zo op het einde van de zomer werden we helemaal ingesloten door de mais en zagen we noch de verkeersweg noch het pad naar het Buntven.
Deze zomer heeft er een of ander laag blijvend gewas gestaan, ik weet niet meer wat het was, maakte niet veel indruk en ik had er denk ik niet veel last van. Daarna was er alleen zand waar we dus wel last van hebben.  Op enig moment was alles weer groen, er was gras ingezaaid. Maar wat me plotseling opviel was dat er een omheining gemaakt werd, wat ik wel vreemd vond want het leek nu net of de eigenaar zijn eigendom wilde afbakenen en dat is nog nooit gebeurd.
Een dag later begreep ik het want er lopen nu schapen en dat is bijzonder want  in de afgelopen 30 jaar heeft er nooit vee gelopen op dit perceel.
Nu ziet er het zo uit vanuit onze keuken.

 

En nog een vanuit de andere richting.

 

Voorbereidingen

Inmiddels is het september en duurt het geen maand meer voor we in Singapore zijn.

In het begin leek het nog heel ver weg maar nu gaat de tijd toch snel.

Al vroeg in de zomer zijn we begonnen met de voorbereiding. In de opruiming kocht ik rokjes, shirts, en jurkjes voor mezelf  en  korte broeken en zomerse overhemden  voor Piet.

       

Uit de bibliotheek heb ik een paar boeken gehaald over Singapore en Maleisië en ook op internet heb ik wat gegoogled; hoewel ik uit de belevenissen van Kimmo en Maja meer inspiratie haal.

En last but not least, we hebben bijnanieuwe trouwringen. Ja, in Singapore gaan we ons veertig jarig huwelijk vieren met kinderen en kleinkinderen en we vonden dit een goed moment om onze trouwringen weer te gaan dragen. Piet heeft jaren geleden al zijn trouwring afgedaan omdat hij in het zware tuinbouwwerk overal met de ring achter bleef haken. En mijn trouwring heb ik op een gegeven moment moeten laten doorknippen, hij zat muurvast om mijn vinger. Tijdens mijn werk mag ik geen ringen dragen, lang heb ik dit genegeerd maar op een gegeven moment heb ik me toch zo verantwoordelijk gevoeld voor de hygiëne in het ziekenhuis dat ik naar de juwelier ben gegaan om de ring netjes door te laten  knippen met behoud van de inscriptie. Het heeft een half jaar geduurd voor ik de afdruk van de ring in mijn vinger niet meer zag.

In de loop van de jaren zijn Piet z'n  vingers ook een beetje in omvang gegroeid en hebben we onze trouwringen een paar maten groter laten maken. Piet kan met zijn huidige werkzaamheden de trouwring weer goed dragen en ik kan de ring gemakkelijk af als ik ga werken.

Het ziet er mooi uit aan onze handen vind ik.

De poezen

Het gaat goed met de poezen. Vier weken lang hebben we de poezen binnen opgesloten gehouden. In die tijd hebben we geprobeerd de regels te stellen voor zover dat mogelijk is bij katten.
De poezen mogen als wij thuis zijn in de keuken komen, in de bijkeuken en op stal.
Als we s ávonds in de kamer gaan zitten gaan de poezen naar de stal en gaan de deuren dicht. Na vier weken opsluiting hebben we het kattenluik opengezet maar de poezen werden bang van het doorzichtig kunstof beweegbaar klepje dat in het kattenluik zit. Daarop wist Piet wel raad; met een touwtje blijft het kattenluik openstaan en s'avonds gaat het afsluitbaar luikje ervoor. En dit werkt goed.

De zwarte poes zit graag voor het raam om naar buiten te kijken, ook op stal heeft ze nu een eigen plekje gevonden. Ook is de zwarte poes graag bij ons in de keuken; als wij sávonds in de kamer zitten gaat regelmatig de deur open en komt ze binnen, ze heeft ontdekt hoe ze de deuren open kan krijgen.
De witte poes is heel veel buiten, net als ze dat op het Groenveld was. Gelukkig is ze hier nog elke avond binnengekomen. Voorzichtig is de witte poes  haar omgeving aan het verkennen, ze loopt tussen de varkensstallen door naar achter, ooit zien we haar bij de sloot en regelmatig loopt ze rond in de buurt van de machines van Van Boxmeer. Al twee keer heeft ze een muis mee naar huis gebracht.
De twee poezen samen zijn niet echt dikke vrienden, er wordt nog wel eens naar elkaar geblazen en ze proberen allebei op hun eigen manier hun eigen plekken te veroveren en te behouden.
In de keuken hadden we een kussen op de vloer gelegd, dan is het niet zo koud. De zwarte poes ging daar lekker liggen tot ze met niet mis te verstane gebaren en geluiden gesommeerd werd om weg te gaan.
Dan zie je de zwarte poes zoeken en op en neer drentelen, ze gaat op de stoel bij de computer zitten waar ze vervolgens door een van ons weggestuurd wordt, dan maar op een leren stoel maar dat is niet zo zacht. Uiteindelijk hebben we nog een kussen in de keuken gelegd en daarop gaat mevrouw maar heel verongelijkt zitten kijken. Ze heeft verloren maar dat wil ze wel laten merken en o wee als ze de kans krijgt gaat ze toch weer op het andere kussen liggen.
Het was een verandering; de poezen bij ons op de boerderij maar we zijn eraan gewend, we raken aan de poezen gehecht en het is gezellig in huis.

31 augustus op de boerderij

31 augustus is de verjaardag van Jari. Jari werd dit jaar 11 jaar en voor het eerst waren wij en de andere oma en opa niet op het feest. Jari is ons eerste kleinkind en nu de eerste van het gezin die zijn verjaardag in Singapore viert. Met de andere oma had ik al een hele poos geleden afgesproken dat we in ieder geval samen iets zouden doen. Op mijn werk had ik al lang vrij gevraagd en op vragen van mijn collega's dat Jari toch in Singapore woont en ik dus niet op de verjaardag kon zijn heb ik geantwoord dat ik in ieder geval thuis voor de computer zou gaan zitten om te skypen en dat ik deze dag zou gaan  beleven met alle gevoelens die er dan zouden zijn.
En zo is het ook gegaan, we hebben er een mooie dag van gemaakt, het weer werkte mee want het was lekker, niet te warm maar wel zonnig. Om 11.00 uur waren oma Marije en opa Mart bij ons met een lekkere appeltaart, de lievelingstaart van Jari en hebben we met z'n vieren gezongen en Jari gefeliciteerd ( te zien op Singapore met zes). Dan ben je blij met skype!
Na de koffie hebben we een rondje Buntven gewandeld en daarna hebben we samen geluncht.
We hebben samen gepraat over onze kinderen en kleinkinderen, over hoe we hun verhuizing ervaren, over onze vakantieplannen en ook over basale praktische zaken als de poezen verzorgen.Als wij naar Singapore gaan in oktober zullen Mart en Marije voor de poezen zorgen. Mart en Marije hebben nu ook de knoop doorgehakt en geboekt voor Singapore in januari.

Het bezoek aan de peuterspeelzaal heeft inderdaad een vervolg gekregen, opa Mart heeft de vraag opgepikt en is vrijdagochtend  met oma Marije naar de peuterspeelzaal geweest om te skypen. Opa Piet was mee om enkele foto's te maken en die spreken boekdelen.

De peuterspeelzaal

Van het feest van Kimmo en Maja op 8 juli j.l. waren een heleboel ijsjes overgebleven. Het idee was om de kinderen van de peuterspeelzaal te trakteren op een ijsje, meteen na de vakantie.
Zo gezegd, zo gedaan. Wij werden door de kinderen en de juffrouwen enthousiast ontvangen en meteen uitgenodigd om mee te doen aan het toverspel. Na het toverspel was er voor de kinderen een beker ranja en daarna het ijsje. Het ijs was letterlijk en figuurlijk meteen gebroken toen wij zo gezellig aan tafel zaten te kletsen met de kinderen. De kinderen wilden weten wie wij waren en al snel waren ze druk aan het vertellen. Suze was trots, want zij kende opa Piet en oma Antoinette al. Na het ijsje moest er gekeken worden naar de dikke buiken van de kinderen en werd staande op tafel het peuterzaallied gezongen.

Eigenlijk was het ijsje maar een binnenkomer, de juffrouwen waren erg blij om ons te zien en om te horen hoe het met Lasse en Maaren ging. Suze had verteld dat ze met Lasse had geskyped en juffrouw Monique vroeg zich af of de hele groep misschien eens met Lasse kon skypen. Juffrouw Monique ging meteen regelen dat zij gebruik kon maken van internet en wij hebben het verzoek doorgegeven aan opa Mart. Dus wellicht krijgt dit bezoek nog een vervolg.

Ommel kermis

Ommel kermis is een begrip in onze familie, in ons gezin iets minder maar verhalen hebben de kinderen wel gehoord en ze hebben er ook wel wat van meegekregen.
Ommel kermis is altijd in augustus, vroeger de 2 de zondag, nu de 3de.
Het is hoog zomer met Ommel kermis en het is altijd mooi weer, er kan wel eens een bui vallen maar het is overwegend zonnig en warm.
Vroeger duurde de kermis 4 dagen, van zaterdag tot en met dinsdag, tegenwoordig tot en met maandag.
Met Ommel kermis gingen we naar het matinee, op zondag, maandag en dinsdag. Toen de kinderen klein waren gingen we op zaterdagavond al naar Ommel, de kinderen sliepen dan bij oma Ommel en wij gingen uit; naar Ommel kermis. Op zondagmiddag kregen we na het matinee warm eten bij ons thuis, op het menu stonden soep, aardappelen, vlees en diverse groenten waaronder altijd spekbonen. Augustus is de tijd van de spekbonen. Na het eten gingen we met onze kinderen naar de kermis, ik keek rond of ik oude klasgenoten zag want ik was een trotse moeder en ik wilde dat iedereen uit Ommel mijn kinderen zag. Natuurlijk waren er ook andere moeders met wie ik op school had gezeten en met wie ik kon bijkletsen.
Wij hoefden lang niet altijd met de kinderen mee, mijn broers en zussen namen hen mee en gingen met hen in de botsautootjes, naar de schiettent en de gokkraam en toen ze niet meer zo heel klein waren mochten ze alleen. Aan geld nooit gebrek want er waren zoveel volwassenen die hen wat toestaken en ook oma en opa gaven kermisgeld.
Het was altijd druk, rommelig en gezellig. Ook Rita was  thuis en dat gaf extra drukte en gedoe.
Altijd moest er iemand met haar naar de kermis om mee in de attracties te gaan en  te zorgen dat het allemaal goed verliep.  Meestal koos ze zelf trouwens wel iemand uit om mee te gaan.
Op alle dagen en tijden kwamen de ooms en tantes  "op de kermis". Er moest dus altijd genoeg vlaai en broodjes in huis zijn.
Afgelopen weekend was het dus weer Ommel kermis. Wij zijn allemaal ouder geworden, gaan niet meer uit en hoeven ook niet meer met onze kleine kinderen naar de kermis. Toch blijven we naar Ommel kermis gaan en het is altijd weer gezellig. Rita komt naar huis, oma kookt warm eten voor Rita en niet meer voor de hele familie. De spekbonen staan natuurlijk nog steeds op het menu. Rita kiest tegenwoordig Franca uit om met haar naar de kermis te gaan. Sommigen van ons lopen een rondje mee en de rest zit gezellig thuis met een lekker koud biertje. Een traditie wordt in stand gehouden.

Skypen

Door de verhuizing naar Singapore van Kimmo, Maja en de kinderen zijn wij natuurlijk gaan skypen.
Het is een geweldig communicatiemiddel en samen met alle andere huidige mogelijkheden krijgen wij een beeld van hun dagelijks leven daar. Het was voor mij niet zo moeilijk om skype te downloaden, te installeren  en te gaan gebruiken. Of er nog meer mogelijkheden opzitten weet ik niet, dat zal best maar wij kunnen contact maken en dat is genoeg. Er zijn meer mensen die nu op deze manier graag contact maken met de family in Singapore, o.a. Suze. Suze is het buurmeisje en het beste vriendinnetje van Lasse. Suze wil heel graag Lasse zien en dat kan met skype. Zo kwam het dat de moeder van Suze mijn hulp vroeg met het installeren van skype. Dat streelde toch een beetje mijn ijdelheid want ik heb zelf al zo vaak hulp nodig van anderen voor mijn computer.
Inmiddels kunnen Suze en Lasse skypen en hebben wij een leuk contact eraan over gehouden.
Lasse en Suze kletsten nl. veel met elkaar en keken naar elkaar door een gaatje in de heg.
Als Piet nu komt om het gras te maaien en Suze heeft dat in de gaten roept ze opa Piet en maken ze samen even een praatje door het gat in de heg.
Het is trouwens maar goed dat we regelmatig komen want dan kunnen we de buurkinderen al die verkeerd terechtgekomen voetballen weer teruggeven.

Het is wel ooit gokken in welke tuin we de bal  moeten gooien!

Het kattenluik

Regelmatig komen wij nog  in Het Groenveld en soms zien we dan ook buren van Kimmo en Maja.
Als ik kom zie ik de buren werken in de tuin of wandelen met de kinderen, ik steek mijn hand op en dat is het dan.
Maar toen Piet er laatst aan het werken was; tuinafval opruimen, heeft hij een praatje gemaakt met de overbuurvrouw, met Thijs en zijn moeder en met buurmeisje Suze en haar moeder.
Dat was leuk, Thijs hield stoer vol dat hij Maaren echt niet miste terwijl zijn moeder het tegendeel zei.
Buurmeisje Suze vroeg zich af waar Lasse nu is en hoe het met de poezen gaat, want ook die zag ze niet meer en dat vond ze maar vreemd.
Opa Piet beloofde om een foto van de poezen naar Suze te sturen en de moeder van Suze ging skypen om Lasse en Suze de gelegenheid te geven elkaar te zien.
Intussen heeft opa aan Lasse beloofd om een foto te maken van het poezenluik, het poezenluik dat na ruim 3 weken nog steeds niet in gebruik is omdat wij aarzelen om de poezen buiten te laten.
We stellen dit moment nog maar een week uit maar dan moet het er toch echt van komen.

Dus nu voor Lasse een foto van het poezenluik.

vakantie in Zuid Nederland

Wat me de laatste weken het meest is opgevallen is de rust overal. Het is goed te merken dat Zuid- Nederland vakantie viert.
Op de eerste plaats zijn er geen of nauwelijks files op de snelweg. Als ik naar het werk rijd over de A67 kom ik op een snelweg waar het ongekend rustig is. S'middags als ik naar huis rijd kan ik meteen doorrijden, het ziekenhuis ligt op industrieterrein de Run in Veldhoven en vaak duurt het 15 minuten voor ik alle stoplichten gehad heb en op de snelweg zit. Nu kan ik meteen doorrijden en ben ik in mum van tijd thuis.

In de supermarkt is het rustig, de straten zijn stil in en in het Groenveld is nagenoeg niets te beleven.
Soms sta je voor een gesloten deur, zoals bij de bibliotheek die nu maar voor halve dagen open is.

Maar dan op het werk; een krappe bezetting met elke dag collega's die je niet kent, de collega's komen van andere afdelingen of van de flex. In de zomervakantie worden vaak afdelingen gesloten en  collega's en patienten van betreffende afdelingen worden over de andere afdelingen verdeeld.
Ondersteunende diensten zijn soms niet of moeilijk bereikbaar.
Maar we houden ons voor dat we niet moeten klagen; wij willen allemaal onze gewenste vakantie opnemen op zelfgekozen dagen en op deze manier wordt dit zo goed als kan mogelijk gemaakt.

Thuis op de Rakt hebben we vakantie van het handballen; er zijn bijna geen vergaderingen.
s, Avonds na het werk kunnen we nog lekker even in de tuin werken en genieten van het mooie weer.
Het fijnste is dat we nu alle avonden samen thuis zijn, ik vind dat heerlijk. Soms hebben we een afspraak met familie, vrienden of kennissen, ook heel gezellig.
Van mij mag dit nog wel even duren.

De poezen op De Rakt

Met de verhuizing van Kimmo, Maja en de kinderen is ons leven in veel opzichten veranderd.
Een van die veranderingen is dat we nu twee poezen te logeren hebben: Zoewie en Yoessie.
De poezen zijn 13 jaar oud en al 2 keer eerder verhuisd, dat is steeds goed gegaan en daar hopen we nu natuurlijk ook op. Onze grote angst is dat de poezen onder een auto zullen komen en daarom willen we hen toch wel een aantal weken binnen houden. De poezen hebben een mooie grote ruimte en als wij thuis zijn mogen ze bij ons in de keuken rondlopen. De witte poes, zoals wij haar noemen was in het Groenveld gewend om op rak te gaan. Dat mist ze nu en dat is heel goed te merken, ze loopt onrustig rond te miauwen en is er snel bij als er ergens een deur open gaat. Maar soms lijkt ze heel tevreden met alleen maar naar buiten kijken zoals op dit plaatje. Speciaal voor haar halen we de luxaflex nu iets omhoog.
Tot onze grote verassing kwam vandaag de zwarte poes ook voorzichtig en voor de eerste keer een kijkje nemen bij ons in de keuken en ging ook op dit plekje voor het raam zitten.
Tot nu toe bleef de zwarte poes in de stal en klom zo hoog en ver mogelijk van ons vandaan.
Wij willen graag dat de poezen zich bij ons thuis voelen en dat lijkt te lukken.